ဓာတ်ပုံဆရာ – သွယ်သွယ်ထွန်း

ယနေ့ ဒစ်ဂျစ်တယ်ခေတ်တွင် ဖန်သားပြင်များသည် ကလေးများ၏ ဘဝများစွာကို လွှမ်းမိုးထားရာ ကလေးများကြား လွတ်လပ်ပေါ့ပါးစွာ သဘာဝကျကျ ကစားခြင်းမှ ရရှိသည့် ရိုးရှင်းသော ပျော်ရွှင်မှုများသည် တဖြည်းဖြည်းနှင့် မှေးမှိန်လျက်ရှိသည်။ ကမ္ဘာကြီးတွင် ကလေးများသည် နည်းပညာများ၊ မပျက်မကွက် လိုက်နာနေရသော တင်းကျပ်သည့် အချိန်ဇယားများဖြင့် ဝန်းရံလျက်၊ စာသင်ခန်း၊ အိမ်ခန်းများထဲတွင်သာ ကြီးပြင်းလာကြပြီး သဘာဝကျကျ လွတ်လပ်ပေါ့ပါးစွာ ဆော့ကစားမှုများ ပါးလျလာသည်ကို တွေ့ရသည်။

အသက် ၈ နှစ်အောက် ကလေးများ၏ ထက်ဝက်နီးပါးသည် ကိုယ်ပိုင်တက်ဘလက်ရှိပြီး ဒစ်ဂျစ်တယ် ဖန်သားပြင်များပေါ်တွင် နေ့စဥ် ပျမ်းမျှ ၂နာရီကျော် မွေ့လျော်နေကြသည်ဟု သုတေသန ရလဒ်များက ညွှန်ပြနေသည်။ ဤသည်က ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာကြံ့ခိုင်မှု အားနည်းလာရုံမျှမက၊ လူမှုရေးစွမ်းရည်များနှင့် စိတ်ကျန်းမာရေးဆိုင်ရာ စိန်ခေါ်မှုများကို ဖြစ်ပေါ်လာစေနိုင်သည်။

ကလေးများ၏ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာဖွံ့ဖြိုးစေရန်အတွက် ကိုယ်လက်လှုပ်ရှား ကစားခြင်းက များစွာ အထောက်အပံ့ဖြစ်စေသည်။ သစ်ပင်တက်ခြင်း၊ လယ်ကွင်းများကို ဖြတ်ပြေးခြင်း၊ စမ်းချောင်းများထဲတွင် ဆော့ကစားခြင်နှင့် ကျောက်တုံးများပေါ်တွင် ဟန်ချက်ညီညီ လမ်းလျှောက်ခြင်း စသည်တို့သည် ကလေးများအား ပေါင်းစပ်ညှိနှိုင်းမှုနှင့် တက်ကြွမှုတို့ကို တိုးပွားစေသည်။ ပြင်ပတွင် ကိုယ်လက်လှုပ်ရှား ကစားခြင်းဖြင့် စိတ်ဖိစီးမှု၊ စိုးရိမ်ပူပန်ခြင်း၊ အဝလွန်ခြင်း စသည်တို့ကို  လျှော့ချပေးပြီး သဘာဝအတိုင်း ဖွံ့ဖြိုးမှုကို အထောက်အကူပြုသည်။

ပြင်ပပတ်ဝန်းကျင်သည် က‌လေးများအတွက် သဘာဝက ပေးထားသည့် စာသင်ခန်းတစ်ခုဖြစ်သည်။ မတူကွဲပြားသော မြင်ကွင်းများ၊ အသံများနှင့် အသွင်အပြင်များသည် ၎င်းတို့၏ အာရုံခံစားမှုများကို လှုံ့ဆော်ပေးပြီး မှတ်ဥာဏ်စွမ်းရည်ကို မြှင့်တင်ပေးသည်။ ရိုးရာကစားနည်းများကို ကလေးအချင်းချင်း အတူတကွ ကစားခြင်းဖြင့် သဘာဝပတ်၀န်းကျင်ကို စူးစမ်းလိုစိတ်၊ အသင်းအဖွဲ့လိုက် ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်လိုစိတ်၊ စွန့်စားလိုစိတ်၊ လွတ်လပ်မှု၏ အရသာ၊ ပေါင်းသင်းဆက်ဆံရေး၊ ပြဿနာဖြေရှင်းခြင်းနှင့် ဝေဖန်ပိုင်းခြားတွေးခေါ်မှု၊ တီထွင်ဖန်တီးမှုနှင့် စိတ်ကူးဉာဏ် စသည်တို့ကို မြှင့်တင်ပေးပါသည်။

ကျေးလက်ဒေသများတွင် သဘာဝအရင်းအမြစ်များ ပေါများခြင်းကြောင့် ကွဲပြားသော တောတောင် ရေမြေပေါ်မူတည်၍ ဒေသရိုးရာကစားနည်းများစွာကို တီထွင်ဖန်တီး ကစားနိုင်ကြသည်။ ရေကန်များ၊ လယ်ကွင်းများ၊ စမ်းချောင်းလေးများ စသည့် စူးစမ်းရှာဖွေရန်နှင့် စွန့်စားမှုအတွက် မရေမတွက်နိုင်သော နေရာများ ရှိနေခြင်းက ကျေးလက်ဒေသရှိ ကလေးများအတွက် မြို့ပြရှိကလေးများထက် သဘာဝကျကျ လွတ်လပ်ပေါ့ပါးစွာ ကစားနိုင်ရန် အခွင့်အရေး ပိုရစေသည်။

ကလေးများ အချင်းချင်း ရေကန်ထဲတွင် ရေကူးရင်း ဆော့ကစားနိုင်သည်။ သစ်ပင်များပေါ်တက်၍ သစ်သီးများ ခူးဆွတ်နိုင်သလို၊ အနီးတစ်ဝိုက်ရှိ ပိုးကောင်များ၊ ကျေးငှက်များကို လေ့လာနိုင်သည်။ ရွှံ့တောထဲ လူး၍၊ ရွှံ့များဖြင့် အရုပ်များပြုလုပ်၍ ပျော်ရွှင်စွာ ကစားနိုင်သည်။ သဲပြင်တွင် သဲအိမ်လေးများ တီထွင်ဖန်တီး ဆောက်လုပ် ကစားနိုင်သည်။ ဤသည်က ကလေးများအား ကမ္ဘာမြေကြီးအပေါ် စိတ်ဝင်စားမှု၊ လေးစားမှုတို့ တိုးပွားလာစေကာ စာနာမှု၊ ကျေးဇူးသိတတ်မှုနှင့် သဘာဝကို ချစ်မြတ်နိုးတတ်စေရန် အကူညီပေးသည်။

ကလေးများသည် ပြင်ပပတ်ဝန်းကျင်နှင့် ထိတွေ့မှုများလာခြင်းဖြင့် ၎င်းတို့ကိုယ်တိုင် သဘာဝပတ်ဝန်းကျင်၏  ဂေဟစနစ်များကို စူးစမ်းနားလည်လိုစိတ်ဖြင့် ပိုမိုတန်ဖိုးထားတတ်လာကာ ထိန်းသိမ်းစောင့်ရှောက်ရန်အတွက် အနာဂတ်တွင် လှုံ့ဆော်သူများ ဖြစ်လာမည့် အခွင့်အလမ်းကို ဖန်တီးပေးသည်။ ဤသည်က ကျန်းမာသောကလေးများ၏ ဘဝဖွံ့ဖြိုး တိုးတက်မှုအတွက် ကမ္ဘာမြေနှင့် ကလေးများအကြား အနှစ်သာရ ပြည့်ဝသည့် အရေးကြီးလှသော ပေါင်းကူးမှုကို ဖြစ်ပေါ်စေသည်။

ခေတ်သစ်ဘဝတွင် ကလေးများအပေါ် ဒစ်ဂျစ်တယ်လွှမ်းမိုးမှုများကို ဟန်ချက်ညီအောင် ထိန်းညှိရန်အတွက် ပြင်ပကစားခြင်း၏ အရေးပါမှုကို အသိအမှတ်ပြုရန် အလွန်အရေးကြီးပါသည်။ ကလေးများကို ဒစ်ဂျစ်တယ်ဖန်သားပြင်မှ ဆွဲခွာ၍ သဘာဝတွင် အချိန်ဖြုန်းရန်၊ တစ်နည်းအားဖြင့် သဘာဝပတ်ဝန်းကျင်တွင် ပျော်“မြူး“နိုင်စေရန် အားပေးခြင်းသည် ၎င်းတို့၏ ဘဝအရည်အသွေးကို သိသိသာသာ မြှင့်တင်ပေးခြင်းပင် ဖြစ်သည်။

နည်းပညာနှင့် သဘာဝတရားတို့ကြား ညီညွတ်မျှတသော ဟန်ချက်ညီမှုကို ရှာဖွေခြင်းဖြင့် ကလေးများ၏ နေ့စဥ် ဘဝနေထိုင်မှုပုံစံကို ပြောင်းလဲစေပြီး ဘက်စုံကောင်းမွန်သော လူတစ်ဦးချင်းစီအဖြစ် ရှင်သန် ကြီးထွားလာစေမည် ဖြစ်သည်။